Donderdagavond
werden getuigen gehoord door de Helsinki Commissie in Washington
betreffende kindermisbruik en verkrachting door Joris Demmink.
De Helsinki Commissie (Hier te vinden:http://www.csce.gov/), gevestigd in Washington, houdt toezicht op de naleving van de Helsinki akkoorden.
Helsinki-akkoorden WIKI
De
Helsinki-akkoorden vormen de slotverklaring van de
Conferentie over Veiligheid en Samenwerking in Europa (later hernoemd naar
Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) die plaatsvond in
1975 te
Helsinki. De slotverklaring werd ondertekend door 35 landen uit de beide toenmalige militaire machtsblokken van de
Koude Oorlog.
Een deel van deze verklaring ging over
mensenrechten, andere onderdelen gingen over samenwerking op het gebied van
economie,
wetenschap,
technologie,
milieu,
veiligheidsvraagstukken en humanitaire zaken. Het deel over de mensenrechten werd een basis waarop veel
dissidenten en mensenrechtenorganisaties in het
Oostblok
zich beriepen. Opvallend is dat men na het tekenen van de akkoorden
naar huis ging met het idee een akkoord over veiligheid te hebben
getekend, terwijl men de akkoorden tien jaar later voornamelijk zag als
een akkoord over mensenrechten.
Aanleiding
De conferentie in Helsinki was aanvankelijk bedoeld als veiligheidsconferentie. Vooral de
Sovjet-Unie wilden een dergelijke conferentie, waarmee ze hun
de facto
bezetting van Oost-Europa wilden legitimeren. Daarnaast hoopte de
Sovjet-Unie de nodige economische voordelen te behalen. De landen in
West-Europa zagen ook wel heil in dit idee, waarmee ze vooral de
communicatie met het oosten wilden verbeteren en de reisbarrières tussen
oost en west wilden verlagen. Ook kon dan van de gelegenheid gebruik
gemaakt worden om mensenrechten op de agenda te zetten en de nodige
praktische issues op te lossen. Hierbij ging het vooral om
grensconflicten (er werden over en weer de nodige grenzen niet erkend)
en voor
West-Duitsland in het kader van diens
Ostpolitik om dingen als gezinshereniging. De derde belangrijke partij, de
Verenigde Staten, stonden niet echt te springen om het idee, maar deden uiteindelijk toch maar mee, vooral om de
detente niet in gevaar te brengen.
Mensenrechten
Tegenwoordig ziet men vooral de bepalingen over mensenrechten als de
toegevoegde waarde van 'Helsinki'. In de jaren '60 en de vroege jaren
'70 was er echter nauwelijks aandacht voor mensenrechten als onderdeel
van de internationale
politiek.
De opvatting was dat mensenrechten een nationale zaak was, en volgens
het principe van non-interventie in binnenlandse zaken dat in zeker in
die tijd van kracht was, was er voor mensenrechten op een internationaal
platform geen plaats. Dat begon te veranderen toen de
Europese Gemeenschap
(EG) eind jaren '60 mensenrechten als een van zijn basiswaarden begon
te zien. Hierop plaatste de EG dit onderwerp op de agenda van de
conferentie in Helsinki, met als gevolg bepalingen in de
Helsinki-Akkoorden waarin door de ondertekenaars werd erkend dat burgers
bepaalde burger- en mensenrechten hadden. Hoewel deze passages over
mensenrechten aanvankelijk als onbelangrijk werden gezien, hielpen
dissidenten in het Oostblok het belang ervan aanzienlijk te vergroten.
Zij zagen namelijk in dat hun regeringen, door het ondertekenen van de
akkoorden, erkenden dat hun burgers bepaalde (mensen)rechten hadden en
dat ze deze zouden respecteren. In de praktijk gebeurde dit echter niet,
waardoor de dissidenten de akkoorden als wettelijke basis gebruikten om
kritiek op hun regeringen te hebben. Deze ontwikkelingen werden in het
westen (met name in de Verenigde Staten) opgepikt, waardoor ook daar de
waarde van de mensenrechtenpassages in de akkoorden werd ingezien.
Hierdoor werden mensenrechten een belangrijk thema in de internationale
politiek, tot op de dag van vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten